تو چرا شیشه ی آرامِ دِلَم سَنگ زدی

مَنَم آنکَس، سَبَبم رویِ گُلَت چَنگ زدیوَ تو هر شب به نمازَت نِیِ نِیرَنگ زدیدِلِ تَنگَم به خُماری چو خَرَش خِنگ نَبوُدتو چرا شیشه ی آرامِ دِلَم سَنگ زدیمَن وُ مَن هر دو بَرایَت تَرِه بودیم وُ عَجَب!که تو همچون دَفِ بی جَلجَلِ دَر چَنگ زدیگُلِ سیبی که به پایَت به تَلَف، حِیف بِشُدسَر و سِرَّت که مُسَلَّم، سِرِه از نَنگ زدیبه تو گفتم که مَکُن، چَنگ مَزَن دامَنِ مادَمَنَت